Αυτή η ανάρτηση είναι επίσης διαθέσιμη στο: Αγγλικα
Παρασκευή απόγευμα. Στην πόλη που έμενα την περσινή χρονιά συναντηθήκαμε με μια φίλη που είχα μήνες να τη δω. Στο μικρό μαγαζάκι που μπήκαμε για ένα ζεστό ρόφημα, μου φάνηκε σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από τόν Ιούνιο που έφυγα. Τα πρόσωπα γνωστά, το περιβάλλον ίδιο, γεμάτο αναμνήσεις. Η συζήτηση ζωηρή ζωντανεύει σκηνές του παρελθόντος.
Σε μια στιγμή η πόρτα ανοίγει και ξεπροβάλλουν δύο μελαχρινά κοριτσάκια με αχτένιστα πιασμένα μαλλιά, κρατώντας λουλούδια στα χέρια. Αμέσως, ο νους μου πηγαίνει στην περσινή μου τάξη σε εκείνο το χωριό, που -λόγω της ιδιαιτερότητάς του- λίγοι μόνιμοι εκπαιδευτικοί επιθυμούν να υπηρετήσουν και ελάχιστοι αναπληρωτές επιλέγουν να βρεθούν. Ένα χαμόγελο διαγράφεται στα χείλη μου, καθώς αντικρίζω την περσινή μαθήτριά μου, την τσιγγανούλα μου με τα εκφραστικά χαμογελαστά μάτια.
Πηγαίνει από τραπέζι σε τραπέζι, προσπαθώντας να πουλήσει τα μπουκέτα με τα λουλούδια που κρατά στα χέρια της. Άλλοι ανέκφραστοι και άλλοι λέγοντας ένα «δεν θέλουμε» προσπαθούν να απομακρύνουν τα δύο μελαχρινά κοριτσάκια. Παρακολουθώ τη σκηνή, που διαδραματίζεται μπροστά μου αμίλητη, μη θέλοντας να φέρω σε δύσκολη θέση τη μικρή. Τη στιγμή που ετοιμάζονται να φύγουν, συνέβη κάτι υπέροχο, που δεν μπορούσα καν να φανταστώ! Το βλέμμα μου διασταυρώνεται με το βλέμμα της μαθήτριάς μου! Αμέσως, τρέχει προς το μέρος μου, αφήνει τα λουλούδια στο διπλανό τραπέζι και πέφτει στην αγκαλιά μου φωνάζοντας «Κυρία!». Αφού πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα κρατώντας μέσα στα χέρια μου τη μικρή μου μαθήτρια, τα βλέμματά μας συναντιούνται ξανά. Τότε, γυρίζει στο διπλανό τραπέζι, παίρνει ένα μπουκέτο λουλούδια και μου λέει «Κυρία, αυτά είναι για σένα. Σ’ τα χαρίζω!» και με ένα φιλί με αποχαιρέτησε.
Οι λέξεις είναι περιττές, καθώς η καρδιά μου είναι πλημμυρισμένη από τα πιο υπέροχα συναισθήματα! Κρατώντας στα χέρια μου τα λουλούδια, αυτό το δώρο ευγνωμοσύνης, σαν ταινία περνούν από μπροστά μου χαρούμενες αλλά και δύσκολες στιγμές της σχολικής ζωής…
Στ’ αλήθεια, πόσα συναισθήματα, έντονα και αντιφατικά, βιώνει ένας εκπαιδευτικός σε διάστημα μιας χρονιάς, μιας μέρας, ακόμα και μιας ώρας! Η χαρά, η αγωνία, η επιτυχία, η λύπη, ο ενθουσιασμός και η απογοήτευση είναι μερικά μόνο από τα συναισθήματα, που εναλλάσσονται καθημερινά σε μια σχολική τάξη. Και εσύ βρίσκεσαι κάθε μέρα εκεί, στο δικό σου στρατόπεδο, να δίνεις τη δική σου μάχη, για να δώσεις την ευκαιρία να μάθουν ανεξαιρέτως όλα τα παιδιά. Πολλές φορές νιώθεις να σε ανεβάζουν στα ουράνια και άλλες πάλι κάθεσαι στην έδρα με σκυμμένο το κεφάλι: Άραγε θα βελτιωθούν ως μαθητές και κυρίως ως άνθρωποι; Θα καταλάβουν πως τους έδωσες ό,τι καλύτερο μπορούσες και κυρίως την αγάπη σου; Και οι χρονιές περνούν και μαζί τους τα σχολεία και οι μαθητές, που αλλάζεις κάθε χρόνο…
Το καταπληκτικό είναι, όμως, πως στη δύσκολη, αλλά ταυτόχρονα και όμορφη αυτή πορεία υπάρχουν αναπάντεχα γεγονότα που έρχονται σαν απάντηση του ουρανού στην αγωνία… στην προσευχή σου…
Κάποιοι μικροί μαθητές, σαν την τσιγγανούλα μου, με οποιοδήποτε τρόπο μυστικά και ανέλπιστα, σου λένε: «Ναι, αξίζει να παλεύεις και να σκορπάς την αγάπη σου χωρίς διάκριση, για να ρίχνεις λίγες σταγόνες δροσιάς στις ζωές μας! Αξίζει, γιατί ο σπόρος που τώρα ρίχνεις, κάποτε θα φυτρώσει και θα βγάλει όμορφα λουλούδια! Πίστεψέ το και μη σταματάς να αγωνίζεσαι!».
Ειρήνη Φιλοθέη
